لاکتوز قندی است که به طور طبیعی در شیر یافت می شود. لاکتوز یک دی ساکارید است که از گلوکز و گالاکتوز تشکیل می شود. هر دوی این قند ها می توانند از طریق روده جذب خون بشوند . لاکتوز به صورت مستقیم نمی تواند جذب خون شود، بنابراین قبل از جذب شدن به وسیله ی آنزیم لاکتاز شکسته می شود.

عدم تحمل لاکتوز زمانی اتفاق می افتد که سطح آنزیم لاکتاز در روده ی کوچک پایین باشد. فعالیت آنزیم لاکتاز طی دوران کودکی و نوجوانی رو به کاهش می گذارد که همین مسئله می تواند باعث بروز علائم عدم تحمل لاکتوز در افراد شود. علاوه بر این، بعضی از بیماری های دستگاه گوارش نیز سطح آنزیم لاکتاز را کاهش می دهند.

حدود ۳۰ تا ۵۰  میلیون نفر از مردم آمریکا دچار مشکل عدم تحمل لاکتوز هستند. همچنین ۱۵ درصد از سفید پوستان نیز به این عارضه دچارند. میزان شیوع این مشکل در کشور های در حال توسعه آسیایی و آفریقایی بسیار بیشتر است، به طوری که ۹۰ % از جمعیت به این بیماری مبتلا هستند. محققان بر این باورند که علت بالا بودن آمار مبتلایان در این کشور ها شیوع وسیع عفونت های انگلی و باکتریایی است.

اگر فردی مبتلا به عدم تحمل لاکتوز باشد، بعد از مصرف شیر یا سایر محصولات حاوی لاکتوز، علائمی مانند نفخ، باد شکمی، درد در ناحیه شکم، دل پیچه و اسهال در او ظاهر می شود. اما بسیاری از مردم آن قدر آنزیم لاکتاز در بدن خود دارند  که بتوانند حداقل مقدار کمی شیر مصرف کنند. مکمل های حاوی آنزیم لاکتاز در بازار موجود است و افراد می توانند با مصرف آن ها به راحتی غذاهای غنی از لاکتوز را هضم کنند.

تحقیقات صورت گرفته بر روی پروبیوتیک ها و ارتباط آن ها با عدم تحمل لاکتوز نشان می دهد لاکتوباسیلوس ها و بیفیدوباکتریوم ها در کاهش علائم عدم تحمل لاکتوز بسیار تاثیرگذار بوده اند، اساسا پروبیوتیک ها توانایی شکستن لاکتوز را دارند. حتی اگر دچار مشکل عدم تحمل لاکتوز باشید، در صورتی که غذاهای حاوی لاکتوز را به همراه پروبیوتیک ها مصرف کنید عدم تحمل لاکتوز برایتان ممکن خواهد شد.

علاوه بر این ماست ها ی حاوی کشت های زنده منابع مناسبی برای آنزیم لاکتاز هستند. کفیر و پنیرهای تخمیری نیز مفیدند، چون پروبیوتیک های موجود در آن ها موجب شکستن لاکتوز می شوند.