حدود ۴۰% افراد دیابتی فشار خون نیز دارند . این درصد با طولانی شدن دیابت افزایش می یابد. ادغام فشارخون و دیابت ابتلا به عوارض عروقی مثل بیماری عروق کرونر، سکته ی مغزی، رتینوپاتی و آسیب نفرون ها را افزایش می دهد. افزایش فشار سیستولیک به تنهایی، در دیابتی ها بیشتر رایج است و یک عامل خطر برای ایجاد عوارض عروق مغزی است. درمان سریع فشارخون در دیابتی ها توصیه شده است، زیرا به طور مساعدی نتیجه عوارض عروقی را تغییر می دهد و از وارد شدن آسیب نهایی به عضو صدمه دیده جلوگیری می کند.

درمان

درمان های بدون دارو:

فشارخون می تواند به طور نسبی یا کامل به وسیله استفاده مناسب از درمان های بدون دارو کنترل شود. این موضوع اهمیت ویژه ای دارد زیرا همان درمان های بدون دارو که در درمان فشار خون موثر هستند در مورد دیابت هم مفید می باشند. درمان بدون دارو ممکن است به عنوان درمان اصلی یا به عنوان یک کمک برای دارو درمانی استفاده شود.

درمان های بدون دارو عبارتند از: کم کردن وزن، پرهیز از سیگار، کاهش مصرف الکل، کاهش در مصرف سدیم ۳ تا ۴ گرم در روز، ورزش منظم و استراحت برای بهبود استرس.

درمان های دارویی:

درمان دارویی فشارخون در افراد دیابتی با مشکلات با مشکلات جدی، مانند افزایش خطر اثرات جانبی، امکان بدتر شدن کنترل قند خون و افزایش میزان چربی همراه است.

علی رغم این اشکالات، درمان دارویی یک بخش مهم از عوامل کاهش دهنده مرگ و میر ناشی از حوادث عروقی است. مسدود کننده های کانال کلسیم و مهار کننده های ACE داروهای اصلی ضد فشار خون برای استفاده دیابتی ها هستند. آن ها اثرات مهمی روی متابولیسم سایر کربوهیدرات ها یا چربی ندارند.

مهار کننده های ACE  خصوصا در بیماران مبتلا به دفع میکروسکوپی یا ماکروسکوپی آلبومین اهمیت دارند. مسدود کننده های بتای انتخابی داروی مهم دیگری است اما باعث بالا رفتن میزان چربی می شود و می تواند اثرات کاهش میزان قند را بپوشاند، با این حال علی رغم این اثرات جانبی یکی از موثرترین داروها است.

اگرچه داروهای فشارخون بسیاری وجود دارند اما برای دیابتی ها معمولا مسدود کننده های آلفا و بتا و دیورتیک های تیازید استفاده می شوند.

با استفاده تحت نظر پزشک از این داروها و اندازه گیری های ذکر شده در درمان بدون دارو، فشارخون می تواند به طور موفقیت آمیزی در بیمار دیابتی مبتلا به افزایش فشار خون درمان شود.